Ze zat tussen wat spulletjes die weg mochten, in de achtertuin onder de overkapping bij mijn ouders. Ik ging naar huis en zag haar zitten, ze keek me enigszins wanhopig aan. Ach, Simpeltje….dacht ik. Simpeltje wordt weggedaan?!! Ik liep het tuinhek uit, realiseerde me dat ik mijn paraplu vergeten was en ik zou nog even de vuilcontainer aan de weg zetten. Ik liep weer terug het hek in, Simpeltje zat daar en keek me aan. Ze raakte mijn hart, ik pakte haar op en liep naar binnen. “Waarom zit Simpeltje daar”, vroeg ik.
Ja, ik heb zoveel spullen, ben aan het opruimen zei mam. Wat moet ik er toch allemaal mee…..Ach….zei ik….ja…..zei zij weifelend…. zal ik haar weer binnenhalen. Nee hoorde ik mezelf zeggen, ik neem haar wel mee naar huis.
Ik, degene die geen spullen erbij wil, die het liefst ontspult en echt geen liefhebber van poppen is…

Ik nam haar mee en liep naar huis, heb voorzichtig haar gezichtje van porselein en sprieterige haartjes gewassen en nu zit ze in een hoekje op mijn werktafel.
Natuurlijk vroeg ik mezelf af waarom Simpeltje me zo raakte op dat moment.
Simpeltje is HET SYMBOOL voor mij van een lange periode van zo’n jaar of 25 in het leven van mijn moeder en mij. Een periode dat we creatief bezig waren, elfachtige wezens en poppen boetseerden, en later stonden we samen op beurzen met de creaties die ik vormgaf.

Teddyberen, honden, hazen, ze kwamen uit mijn hoofd, hart en handen en zagen eruit of ze al een lang leven achter de rug hadden. Verzamelaars zeiden dat mijn werk een ziel had en dat ze er daarom op vielen. Mam ging altijd enthousiast mee, zorgde voor de gezellige praatjes en de koffie. Ze maakte ook liefdevol mooie stoffen tasjes om de creaties in te verpakken.

Simpeltje is simpelweg HET SYMBOOL voor deze periode.
Bedankt mam voor dit lieve symbool vol mooie herinneringen. <3