Ooit heb ik eens een heremietkreeftje uit zijn geleende schelpenhuisje gehaald, het was in Zuid-Frankrijk en ik was gewoon nieuwsgierig. Spijt had ik daarna toen ik zag hoe kwetsbaar hij was en in de verdediging moest.

Ik pas niet in deze maatschappij realiseerde ik me en heb ik me ingeprent toen ik een jaar of dertien, veertien was. De Vietnam oorlog, het onrecht, de macht, het onechte, het oppervlakkige, dat alles viel me niet gemakkelijk.

Ik ging niet zoals veel pubers in ‘rebellie’. Er werd een afstand ingenomen, een muurtje tussen mezelf en de rest van de wereld, ik had het misschien niet eens door. Eigenlijk was ik net dat heremietkreeftje, ik verstopte me, droeg de maskers waarvan ik dacht dat het misschien gemakkelijker zou zijn.

Was het makkelijker ?

In mijn creatieve eigen wereldje kon ik mezelf zijn, in de maatschappij nam ik vooral de illusies waar. Ik functioneerde prima, maar verlangde naar iets diepers, naar Waarheid, onbewust van wat ik me daarbij voor moest stellen.

Het was niet vol te houden, twee werelden, de afgescheidenheid, ik heb het geprobeerd, tot ik plotseling losliet. Net zoals het naakte heremietkreeftje, ineens kwetsbaar inplaats van ongenaakbaar. Alles werd in een nieuw licht bezien.

Parijs, april 2017. Een prachtige stad, voor het eerst door mij verkend en ik heb daar mooie ontmoetingen gehad. Wat opviel was de beveiliging, de hele politiemacht op de been, en veel militairen tot de tanden bewapend, het automatisch wapen in de aanslag.

Ik keek een ‘militair’ in de ogen, uit nieuwsgierigheid. Ik zag zijn jeugdigheid, zijn vriendelijkheid, tegelijkertijd een volwassen rustige, misschien zelfs berustende blik.

Ik zag geen macht, er was geen angst. Ik zag vooral schoonheid en kwetsbaarheid.
<3